- καύκαλο
- carapace
Ελληνικό-Γαλλικό λεξικό. 2015.
καύκαλο
Regardez d'autres dictionnaires:
καύκαλο — το 1. κρανίο: Έπινε κρασί με το καύκαλο του εχθρού του. 2. το καβούκι της χελώνας, του αστακού κ.ά.: Η χελώνα χώνεται στο καύκαλό της … Νέο ερμηνευτικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας (Новый толковании словарь современного греческого)
καύκαλο — το (ΑΜ καύκαλον, Μ και καύχαλον) νεοελλ. το όστρακο τής χελώνας και το κέλυφος τών οστρακοδέρμων, το καβούκι νεοελλ. μσν. κεφάλι, κρανίο μσν. 1. το άτομο 2. το ξεροψημένο πάνω μέρος τής πίτας ή τού ψωμιού 3. το πάνω μέρος τού υποδήματος που… … Dictionary of Greek
ακαύκαλος — η, ο αυτός που δεν έχει μυαλό στο κεφάλι του, ο ανόητος. [ΕΤΥΜΟΛ. < α στερητ. + καύκαλο. ΠΑΡ. νεοελλ. ακαυκαλιά] … Dictionary of Greek
αλαφροκαύκαλος — η, ο ο αλαφροκέφαλος. [ΕΤΥΜΟΛ. < αλαφρο * + καύκαλο] … Dictionary of Greek
κέλυφος — Ακατοίκητη νησίδα (υψόμ. 148 μ.) στο Θρακικό πέλαγος, στον κόλπο της Κασσάνδρας. Βρίσκεται κοντά στη δυτική ακτή της Σιθωνίας. Υπάγεται διοικητικά στον δήμο Κασσάνδρας του νομού Χαλκιδικής. * * * το (Α κέλυφος) 1. τσόφλι 2. όστρακο, καύκαλο,… … Dictionary of Greek
καυκάλα — η [καύκαλο] η καυκαλιά* … Dictionary of Greek
καυκαλιά — η [καύκαλο] καρβέλι ψωμί κομμένο σε δύο κομμάτια και ξεραμένο στον φούρνο … Dictionary of Greek
κούκα — η (Μ κούκα) είδος καλύμματος τού κεφαλιού, κούκος, σκούφος νεοελλ. 1. το κεφάλι 2. ο νους. [ΕΤΥΜΟΛ. Πιθ. συνδέεται με τις λ. καύκαλο, καυκί. Ο τ. με σημ. «σκούφος» πιθ. < κουκούλα» < cuculla] … Dictionary of Greek
κόκα — Θάμνος της οικογένειας των ερυθροξυλίδων, το ύψος του οποίου φτάνει τα 3 μ. Η επιστημονική ονομασία του είναι ερυθρόξυλο η κ. (Erythroxylon coca). Τα φύλλα του είναι πλατιά, ελλειπτικά ή ωοειδή, ενώ τα άνθη του –τα οποία φύονται στις μασχάλες των … Dictionary of Greek
λύρα — I (Ζωολ.). Κοινή ονομασία στρουθιομόρφων πτηνών του γένους Menura, της οικογένειας των μηνουριδών. Βλ. λ. μηνουρίδες. II (Μουσ.). Μουσικό όργανο. Προέρχεται από τη Σουμερία (3η χιλιετία π.Χ.), αλλά συνδέθηκε άμεσα με την αρχαία Ελλάδα, ενώ,… … Dictionary of Greek
μυάκιον — μυάκιον, τὸ (ΑΜ, Μ και μυάκιν) μσν. αρχιτ. μικρό κοίλωμα αρχ. υποκορ. τού μύαξ*. [ΕΤΥΜΟΛ. < μύαξ, ακος «όστρακο, καύκαλο, κοίλωμα»] … Dictionary of Greek
